بعد از مدت ها تصمیم گرفتم آپ کنم البته این دفعه با یکی از نوشته های خودم که خیلی هم دوسش دارم .اگه دوست داشتی بخونش به نظر من نوشته هام اون قدرا هم خوب نیستند ولی ارزش یک بار خوندنشون رو دارن

هنوز هم دوست دارم سوسکای سیاه و زیر پاهام له کنم تا با شنیدن صدای له شدنشون آروم بگیرم...

تا حالا این سوسکای سیاه گامبو رو دیدیاز همون هایی که وقتی زیر پاهات لهشون می کنی قرچی صدا می دن ...همون هایی  که یکسره راه می رن یه لحظه هم وا نمی ایستن البته معلومه که نمی دونن کجا می خوان برن فقط می دونن می خوان برن ...باید برن ...حالا هر جا که شد. من عاشق این سوسکامم دوست دارم زیر پاهام لهشون کنم و اونا هم قرچی صدا بدن می دونی چرا آخه یه جورایی خودمو هم درد اونا می دونم ..یه جورایی خودمو مثل اونا می دونم آهسته آروم آروم و پیوسته در حال حرکت و البته نمی دونم کجا دارم می رم . با این سرو وضعم که درست مثل اوناست،گرد سیاه و البته زشت و کوتوله (اینجا اغراق داشتا ) کاملا بی فایده چرا یه فایده هست خوردن برگ درختا ،درختایی که می تونن خیلی مفید تر از تبدیل شدن به غذا ی ما باشن.احساس می کنم مثل اونام با کوچیک ترین ضربه ای له می شم  و قرچ صدا می دم .. می شکنم .. قلبم می شکنه...و صدا می ده.

به نظر من این سوسکا بی مغزند یعنی اصلا مغز واسه فکر کردن ندارند خوب کاریش هم نمی شه کرد وقتی مغز واسه فکر کردن نداری می شه به زور به خودت تلقین کنی که مثلا داری فکر می کنی درست مثل من ..منم مغز ندارم یعنی کلم خالی شده مغز واسه فکر کردن ندارم ...

یه دفعه به خودم می یام احساس می کنم یه چیزی داره بدنمو نوازش می ده احساس می کنم مگس ، مورچه یا از این سوسکای با مزه هست وقتی نیاز پیدا می کنم که با دست اونو دور کنم و دستم رو به طرف اون جسم می برم احساس می کنم مایع گرمی که کمی هم سفت شده دستم رو لمس می کنه به دستم که نگاه می کنم می بینم رنگ قرمز خوشرنگی روی اونو پوشونده من عاشق رنگ قرمزم واسم شانس میاره آخه وقتی تنهام می بینمش بعد نگامو که بر می گردونم می بینم یه قطره داره واسه خودش مثل یه جویبار کوچولو رو بدنم حرکت می کنه ولی من هیچی نفهمیدم فقط می دونم هنوز هم دوست دارم