من و تو با زندگی، یکدیگر و خویشتن ِ خویش بیگانه خواهیم ماند .

  مگر آن روزی که تو سخن بگویی و من به تو گوش بسپارم .

  صدای تو را صدای خویش بپندارم ؛

  و در پیشگاه تو بایستم

با سکوت زیرکانه منو فریاد زدی

با چشات دوست دارم رو تو گوشم داد زدی

با نگاه عاشقت مست مستم کردی

به می و جام و سبو باده پرستم کردی

الهی الهی تا نفس تو سینه هست

ای کاش وقتی نیلوفری می گرید نگوئیم کاری از دستمان بر نمی آید ،

می توانیم شانه هایمان را با سخاوت در اختیار هق هقش بگذاریم .

عادت کنیم اگر در یک شب تاریک مهتاب شدیم

نوری بر ویرانه کلبه ای بخشیدیم ،

 روزی نیش خنجر نشویم قلب نقره ای ساکنان او را بشکافیم .

اگر به عابری خسته از راه گفتیم دوستت دارم

چشمان پر از ناز و تمنای او را به این بهانه شبنمی نکنیم ..!